Bakit?
Bakit hanggang ngayon?
Bakit hanggang ngayon naaalala pa rin kita?
Bakit hanggang ngayon?
Bakit hanggang ngayon ikaw pa rin?
Bakit?
Sunday, February 12, 2017
Ikaw
Tuesday, October 18, 2016
Bakit
Madaling araw na pero di pa rin ako makatulog. Ang daming bagay ang sumasagi sa aking isipan. Ayaw akong dalawin ng antok.
Bakit nga ba di ako mapakali? Bakit ba kahit anong posisyon gawin ko e parang walang epekto?
Bakit kahit paminsan minsan naiisip pa rin kita?
Bakit ayaw akong lubayan ng alaala ng nakaraan?
Bakit lagi pa rin kita naaalala sa maraming bagay?
Apat na taon. Hindi madaling kalimutan ang apat na taon. Pinilit kong makalimot. Sadyang mapaglaro ang isip. Kahit anong gawin ko, paminsan minsan pinapaalala pa rin nito.
Kamusta ka na? Sana OK ka.
Gusto ko lang naman ay maging masaya at malaya ka na.
Bakit nga ba di ako mapakali? Bakit ba kahit anong posisyon gawin ko e parang walang epekto?
Bakit kahit paminsan minsan naiisip pa rin kita?
Bakit ayaw akong lubayan ng alaala ng nakaraan?
Bakit lagi pa rin kita naaalala sa maraming bagay?
Apat na taon. Hindi madaling kalimutan ang apat na taon. Pinilit kong makalimot. Sadyang mapaglaro ang isip. Kahit anong gawin ko, paminsan minsan pinapaalala pa rin nito.
Kamusta ka na? Sana OK ka.
Gusto ko lang naman ay maging masaya at malaya ka na.
Friday, September 9, 2016
Sana
"Ayoko sana na ikaw ay mawawala, mawawasak lamang ang aking mundo."
Melodramatic. Emoterang palaka. May pinagdadaanan. Heart-broken. Naiwan. At iba pa. Maraming tawag sa mga taong sadyang madamdamin. Pero, ni minsan ba inisip natin kung bakit ganun sila?
"Hindi na ako aalis."
Tila dininig ng kalangitan at ng patron ng mga beki na si SanRio ang aking dasal. Parang pinaghalong indak ni Beyonce at birit ni Mariah ang tugtog sa saya ko. Di tayo magkakahiwalay at tuloy ang ligaya. Pero sa loob loob ko, hind ako kampante. Bakit? Kasi feeling ko, feeling ko lang naman, aalis ka pa rin. Pero syempre, benefit of the daw, sabi hindi. Edi hindi.
Dumaan ang mga mga linggo. Dating gawi, kitaan, rampa sa mall, nood ng sine at bahay-bahayan. Ang dami nating planong gawin. Anjan ang Manila Ocean Park, Avilon Zoo, Ilocos tour, Baguio, Boracay at Vietnam-Cambodia. Siksik liglig naguumapaw. Ang daming ganap.
Fast forward Biyernes ng umaga.
"Bukas na alis ko. 7AM."
Hindi ko alam ang mararamdaman ko. Masaya ako kasi nakuha mo ang gusto mong trabaho at sweldo. Malungkot ako kasi alam ko magkakalayo tayo. Bittersweet sabi nga nila. Anjan na yan. Wala na akong magagawa. Impake, last minute shopping, panic packing at very light na paalamanan. Ang bilis ng mga pangyayari. Daig pa ng pag anunsiyo ng top 15 ng Bb. Pilipinas ang peg. 4AM, nasa chararat na paliparan na tayo ng NAIA. Unang beses ko makapunta dun. Magulo, matao, maraming sasakyan. May mga pasaherong nagmamadaling makapasok, may ibang ayaw humiwalay sa mga kapamilyang naghatid, may mga dayuhang muryot na sa mahabang pila na animoy may feeding program ang health center.
Matapos ang pa sweet na yakap at very light na beso, pumasok ka na sa OFW lounge at tumakbo na ako pabalik ng kotse. Nung mga panahong iyon, ayoko maiyak. Kelangan ko maging matatag di lang para sa sarili ko kundi para din sa mga nasa paligid ko. I'm a survivor ang peg ala Destiny's Child circa early 2000. Bawal umiyak, saka na pag nasa bahay na.
Unang Sabado na wala ka sa tabi ko, wala akong ginawa kundi sumama sa mga kaibigan ko, uminom, maglasing para makalimot pansamantala. Graduate na ako sa ganitong eksena eh. Pero cge, ngayon lang, ma try nga ulit. Pilit kong inaliw ang sarili ko para makalimutan ang katotohanan. Ang katotohanan na wala ka na sa tabi ko pag kailangan kita. Na di na kita basta bastang matawagan kasi nasa malayo ka at mahal tumawag. Na wala nang yayakap sa akin pag feeling ko na pasan ko ang daigdig. Na wala na tutulong sakin buhatin ang mga pinamili ko sa grocery. Na wala nang tatayong tiga suway at tiga palakpak sa akin. Na wala na ang iisang taong nagbigay ng saya sa buhay ko ng mahigit sa isang taong pagsasama.
"Sino ba naman ako para pigilan ka?"
Matayog ang mga pangarap mo. Batid ko yun. Lagi mo nakukwento sa aking ang plano mo para sa sarili mo, sa pamilya mo. Hanga ako sa pagpupursige mo para matad ang mga pangarap mo sa buhay. Sa dami ng plano mo para sa sarili mo at pamilya mo, minsan naisip ko rin kung nasaan ako sa mga plano na un? Matapos ba ng pagpapaayos mo ng bahay ninyo ay dun na ba ako eeksena? Matapos bang tumaas ang posisyon mo sa trabaho ay dun ako papasok? Saang parte ba ng buhay mo ako lulugar?
Masakit isipin na hindi ko alam. Siguro di mo lang sinasabi kung ano ba talaga. O baka naman masyado lang akong mainipin. Tapos na kasi ako sa mga walang kasiguruhan. Mahirap, masakit, nakaka praning. Natatakot ako na balanag araw, sa nais mong maabot ang mga pangarap mo ay makalimutan mo ako. Na mawala na ako ng tuluyan sa buhay mo.
Papansin. Matapos nung lasingan portion ko, akala ko OK na ako. Mali. Kasi sa ilang araw pa lang ay biglang bumulaga ang malaking sekreto. Di pala ganun kalapit ang kailangan kong liparin para makita ka. Feeling ko naloko ako. Ano ang sekreto ang kailangan kong malaman para maging kampante ako?ilang lihim pa ang kailangan mabunyag para maihanda ko sarli ko sa mga susunod na mangyayari?
Sakit. Galit. Lungkot. Halo halong emosyon ang kasalukuyang nararamdaman ko. Hindi ko alam kng bakit nagkaganito ang lahat. Kung naging tapat ka lang nung una mas OK pa. Oo tutol ako sa una, pero alam ko sa sarili ko na di ko kayang pigilan ka tuparin ang mga pangarap mo. Magiging makasarili ako kung gagawin ko un. Hindi tama. Ayoko balanag araw isumbat mo sa aking yun. Di ko kakayanin.
Cheerleader. Yan ang papel ko sa buhay mo. Susuportahan kita sa mga gagawin mo. Di man ako sangayon sa lahat, pero alam ko, bilang kapareha mo, kelangan ko gawin. Hindi sa hindi kita naiiintindihan. Gets ko. Di naman ako tanga. Ang akin lang ay sana naging honest ka nung una pa lang. Baka pagnagkataon, mas madali kong natanggap ang mga bagay bagay.
Sana OK ka sa kung nasaan ka man. Sana masaya ka sa naging choice mo. Sana matupad mo lahat ng mga pangarap mo. At sana, balang araw pagnagkita tayo, walang magbabago.
Sana.
Sana.
Melodramatic. Emoterang palaka. May pinagdadaanan. Heart-broken. Naiwan. At iba pa. Maraming tawag sa mga taong sadyang madamdamin. Pero, ni minsan ba inisip natin kung bakit ganun sila?
"Hindi na ako aalis."
Tila dininig ng kalangitan at ng patron ng mga beki na si SanRio ang aking dasal. Parang pinaghalong indak ni Beyonce at birit ni Mariah ang tugtog sa saya ko. Di tayo magkakahiwalay at tuloy ang ligaya. Pero sa loob loob ko, hind ako kampante. Bakit? Kasi feeling ko, feeling ko lang naman, aalis ka pa rin. Pero syempre, benefit of the daw, sabi hindi. Edi hindi.
Dumaan ang mga mga linggo. Dating gawi, kitaan, rampa sa mall, nood ng sine at bahay-bahayan. Ang dami nating planong gawin. Anjan ang Manila Ocean Park, Avilon Zoo, Ilocos tour, Baguio, Boracay at Vietnam-Cambodia. Siksik liglig naguumapaw. Ang daming ganap.
Fast forward Biyernes ng umaga.
"Bukas na alis ko. 7AM."
Hindi ko alam ang mararamdaman ko. Masaya ako kasi nakuha mo ang gusto mong trabaho at sweldo. Malungkot ako kasi alam ko magkakalayo tayo. Bittersweet sabi nga nila. Anjan na yan. Wala na akong magagawa. Impake, last minute shopping, panic packing at very light na paalamanan. Ang bilis ng mga pangyayari. Daig pa ng pag anunsiyo ng top 15 ng Bb. Pilipinas ang peg. 4AM, nasa chararat na paliparan na tayo ng NAIA. Unang beses ko makapunta dun. Magulo, matao, maraming sasakyan. May mga pasaherong nagmamadaling makapasok, may ibang ayaw humiwalay sa mga kapamilyang naghatid, may mga dayuhang muryot na sa mahabang pila na animoy may feeding program ang health center.
Matapos ang pa sweet na yakap at very light na beso, pumasok ka na sa OFW lounge at tumakbo na ako pabalik ng kotse. Nung mga panahong iyon, ayoko maiyak. Kelangan ko maging matatag di lang para sa sarili ko kundi para din sa mga nasa paligid ko. I'm a survivor ang peg ala Destiny's Child circa early 2000. Bawal umiyak, saka na pag nasa bahay na.
Unang Sabado na wala ka sa tabi ko, wala akong ginawa kundi sumama sa mga kaibigan ko, uminom, maglasing para makalimot pansamantala. Graduate na ako sa ganitong eksena eh. Pero cge, ngayon lang, ma try nga ulit. Pilit kong inaliw ang sarili ko para makalimutan ang katotohanan. Ang katotohanan na wala ka na sa tabi ko pag kailangan kita. Na di na kita basta bastang matawagan kasi nasa malayo ka at mahal tumawag. Na wala nang yayakap sa akin pag feeling ko na pasan ko ang daigdig. Na wala na tutulong sakin buhatin ang mga pinamili ko sa grocery. Na wala nang tatayong tiga suway at tiga palakpak sa akin. Na wala na ang iisang taong nagbigay ng saya sa buhay ko ng mahigit sa isang taong pagsasama.
"Sino ba naman ako para pigilan ka?"
Matayog ang mga pangarap mo. Batid ko yun. Lagi mo nakukwento sa aking ang plano mo para sa sarili mo, sa pamilya mo. Hanga ako sa pagpupursige mo para matad ang mga pangarap mo sa buhay. Sa dami ng plano mo para sa sarili mo at pamilya mo, minsan naisip ko rin kung nasaan ako sa mga plano na un? Matapos ba ng pagpapaayos mo ng bahay ninyo ay dun na ba ako eeksena? Matapos bang tumaas ang posisyon mo sa trabaho ay dun ako papasok? Saang parte ba ng buhay mo ako lulugar?
Masakit isipin na hindi ko alam. Siguro di mo lang sinasabi kung ano ba talaga. O baka naman masyado lang akong mainipin. Tapos na kasi ako sa mga walang kasiguruhan. Mahirap, masakit, nakaka praning. Natatakot ako na balanag araw, sa nais mong maabot ang mga pangarap mo ay makalimutan mo ako. Na mawala na ako ng tuluyan sa buhay mo.
Papansin. Matapos nung lasingan portion ko, akala ko OK na ako. Mali. Kasi sa ilang araw pa lang ay biglang bumulaga ang malaking sekreto. Di pala ganun kalapit ang kailangan kong liparin para makita ka. Feeling ko naloko ako. Ano ang sekreto ang kailangan kong malaman para maging kampante ako?ilang lihim pa ang kailangan mabunyag para maihanda ko sarli ko sa mga susunod na mangyayari?
Sakit. Galit. Lungkot. Halo halong emosyon ang kasalukuyang nararamdaman ko. Hindi ko alam kng bakit nagkaganito ang lahat. Kung naging tapat ka lang nung una mas OK pa. Oo tutol ako sa una, pero alam ko sa sarili ko na di ko kayang pigilan ka tuparin ang mga pangarap mo. Magiging makasarili ako kung gagawin ko un. Hindi tama. Ayoko balanag araw isumbat mo sa aking yun. Di ko kakayanin.
Cheerleader. Yan ang papel ko sa buhay mo. Susuportahan kita sa mga gagawin mo. Di man ako sangayon sa lahat, pero alam ko, bilang kapareha mo, kelangan ko gawin. Hindi sa hindi kita naiiintindihan. Gets ko. Di naman ako tanga. Ang akin lang ay sana naging honest ka nung una pa lang. Baka pagnagkataon, mas madali kong natanggap ang mga bagay bagay.
Sana OK ka sa kung nasaan ka man. Sana masaya ka sa naging choice mo. Sana matupad mo lahat ng mga pangarap mo. At sana, balang araw pagnagkita tayo, walang magbabago.
Sana.
Sana.
Monday, December 17, 2012
Gulat
Ang bilis ng panahon. Matatapos na ang taong 2012 at sasalubungin na natin ang 2013. Kasabay ng pagpapalit ng taon ay dala ang pag-asang sana ng paparating na taon ay maging mas masagana at puno ng kasiyahan.
Disyembre. Nagliliwanag ang ibat ibang palamuti para sa celebrasyon ng pasko. Lahat ng tao ay abala sa kanilang pamimili ng regalo at sa pagsali si samut saring christmas parties. Balot ng ligaya ang paligid.
Bakit magkahalong saya at lungkot ang nararamdaman ko?
Masaya ako dahil sa december 26, magiisang taong na tayong magkasama. Matapos ang lahat ng unos sa nakalipas na taon, nanagili tayong matatag at magkasama para umabot ng isang taon.
Isang taon. Mahaba na ito kung tutuusin. Ang ibang relasyon, linggo lang ang binibilang, swerte na kung umabot ng buwan. Masaya ako at hanggang ngayon kasama pa rin kita.
Paglisan. Sa kabila ng lahat ng tuwa at saya, di ko maalis sa isipan ko ang napipinto mong pagalis. Nagulat ako nung nalaman ko. Kampante kasi ako na kahit kelan, di tayo magkakahiwalay. Sa nakalipas na taon, mahaba na ang 2 linggo na di tayo nakakapagkita. Nagaaway pa nga tayo pag minsan kasi di nagkaka swak mga oras natin.
Paano ko sasanayin ang sarili ko na di na kita makikita tuwing sabado at linggo? Paano ko sasanayin ang sarili ko na umikot sa mall magisa ulit, kagaya ng nakagawian ko na buong buhay ko? Paano ako matutulog ng hindi ka kayakap?
Drama queen. Sorry,emotera talaga ako. Hindi ko kasi ini expect na aalis ka. Hindi ko alam paan ko tatawirin ang mga susunod na araw, linggo, buwan o taon na wala ka na sa tabi ko. Sin na papawi sa ins at lungkot ko kung ma problema ako o sa trabaho.
Isang taon kitang naging takbuhan, karamay, sandalan, katuwang, kasama, kakampi, kaaway, kapamilya. Paano ko sasanayin ang sarili ko na wala ka na dito?
Hindi kita pipigilan kasi alam ko maganda ang naghiintay sayo dun. Masaya ako kasi unti unti mo na matutupad ang mga pangarap mo. Masaya ako kasi sa wakas, mapagiipunan mo na ung bahay na gusto mong ipagawa sa mga magulang mo. Masaya ako kasi kahit papano, bahagi ako ng hinaharap mo. Na kasama ako sa nakikita mong kinabukasan.
Ngunit sa kabila ng tuwa ko, bakit nasasaktan ako sa tuwing naiisip ko na aalis ka na? Ayoko maging hadlang sa mga pangarap mo. Sana matiis ko ang lungkot na nasa malayo ka. Sana kaya ko na hanggang viber o skype lang kita makikita o makakausap. Sana kayanin ko na di mo ako mayakap sa aking pagtulog. Sana kayanin ko ang lungkot na magisa ulit ako,
Sana bumagal pa ang oras para mas matagal kitang makasama.
Sana masanay na ako kahit papano.
Sana hindi na ako umiyak sa bawat oras na nagiisa ako at naiisip kita.
Sana mawala ung lungkot na nararamdaman ko.
Sana kahit ngayon pasko at bagong taon, sumaya ako ng hindi naiisip ung pagalis mo.
Ang daming gusto kong mangyari.
Sana.
Disyembre. Nagliliwanag ang ibat ibang palamuti para sa celebrasyon ng pasko. Lahat ng tao ay abala sa kanilang pamimili ng regalo at sa pagsali si samut saring christmas parties. Balot ng ligaya ang paligid.
Bakit magkahalong saya at lungkot ang nararamdaman ko?
Masaya ako dahil sa december 26, magiisang taong na tayong magkasama. Matapos ang lahat ng unos sa nakalipas na taon, nanagili tayong matatag at magkasama para umabot ng isang taon.
Isang taon. Mahaba na ito kung tutuusin. Ang ibang relasyon, linggo lang ang binibilang, swerte na kung umabot ng buwan. Masaya ako at hanggang ngayon kasama pa rin kita.
Paglisan. Sa kabila ng lahat ng tuwa at saya, di ko maalis sa isipan ko ang napipinto mong pagalis. Nagulat ako nung nalaman ko. Kampante kasi ako na kahit kelan, di tayo magkakahiwalay. Sa nakalipas na taon, mahaba na ang 2 linggo na di tayo nakakapagkita. Nagaaway pa nga tayo pag minsan kasi di nagkaka swak mga oras natin.
Paano ko sasanayin ang sarili ko na di na kita makikita tuwing sabado at linggo? Paano ko sasanayin ang sarili ko na umikot sa mall magisa ulit, kagaya ng nakagawian ko na buong buhay ko? Paano ako matutulog ng hindi ka kayakap?
Drama queen. Sorry,emotera talaga ako. Hindi ko kasi ini expect na aalis ka. Hindi ko alam paan ko tatawirin ang mga susunod na araw, linggo, buwan o taon na wala ka na sa tabi ko. Sin na papawi sa ins at lungkot ko kung ma problema ako o sa trabaho.
Isang taon kitang naging takbuhan, karamay, sandalan, katuwang, kasama, kakampi, kaaway, kapamilya. Paano ko sasanayin ang sarili ko na wala ka na dito?
Hindi kita pipigilan kasi alam ko maganda ang naghiintay sayo dun. Masaya ako kasi unti unti mo na matutupad ang mga pangarap mo. Masaya ako kasi sa wakas, mapagiipunan mo na ung bahay na gusto mong ipagawa sa mga magulang mo. Masaya ako kasi kahit papano, bahagi ako ng hinaharap mo. Na kasama ako sa nakikita mong kinabukasan.
Ngunit sa kabila ng tuwa ko, bakit nasasaktan ako sa tuwing naiisip ko na aalis ka na? Ayoko maging hadlang sa mga pangarap mo. Sana matiis ko ang lungkot na nasa malayo ka. Sana kaya ko na hanggang viber o skype lang kita makikita o makakausap. Sana kayanin ko na di mo ako mayakap sa aking pagtulog. Sana kayanin ko ang lungkot na magisa ulit ako,
Sana bumagal pa ang oras para mas matagal kitang makasama.
Sana masanay na ako kahit papano.
Sana hindi na ako umiyak sa bawat oras na nagiisa ako at naiisip kita.
Sana mawala ung lungkot na nararamdaman ko.
Sana kahit ngayon pasko at bagong taon, sumaya ako ng hindi naiisip ung pagalis mo.
Ang daming gusto kong mangyari.
Sana.
Friday, September 21, 2012
Tuesday, July 31, 2012
For The Best
12 midnight
For most people, it is late in the night. This is way past everyone's bedtime. I'm wide awake and procrastinating. Yes, i need to study for my exams next week. Which by the way i need to pass or i'll surely fail, again. Honestly i have no idea why took my masters. Work is already demanding and i can't even manage everything. Now, i added more to my plate. 2 months into the program and i barely passed anything.
Come what may.
Somehow, things will come into place and i'll figure out what to do. And i'm hoping that i'll figure it out soon. With all the crazy things going on in my life, i can't help but feel all tired and stressed out.
The rain is pouring and the wind is howling outside. Damn. A hot cup of tea and some chill out music - just what i need. The downside of this weather, it makes me think of a lot of things. Yes, i've been distracted, distant and totally confused lately. Must be the stress and lack of sleep. But i'm hoping i hold it all together before i crack.
Crack. Nope, i'm not on any drug or any substance. You know when people tell you that you are like on crack when you are all in love and happy?
Happy?
Maybe. Yes. No. I don't really know.
The past weeks have been a challenge to us. All those fights and words just complicated things. Cant a month pass by without us fighting? Honestly, it has been a routine and a part of every week. I'm starting to get irritated by it all.
Patience was never my virtue. Until now. I think.
I try my best to just shut up and take all of the shit you hurl at me. Sometimes it makes me think whether you really love me or not. The way to attack me with words makes me reassess why the hell i'm in this relationship. We disagree on a lot of things but i don't think i deserve those words.
Deep breath. InHELL, exHELL. Repeat 10 times.
I'm trying my best to compromise and be as understanding as possible. But until when? When will you learn to think less of yourself and think of what i feel as well?
Selfish.
We both are. And i don't know until when i can take all of the crap. All of the fights and bickering are taking a toll on me. I wish i was a rock so i wont feel anything. But i'm not. I may be a stuck up bitch at times but deep inside it hurts, big time.
Tonight, with the rain lapping on my window and the wind howling, i wish for a peaceful sleep. Hoping that when i wake up, i'll see the sun, shining high up in the sky. And with that, the hope that all of this would go away and we could both move forward. Together or not, i yearn for the best.
:(
Monday, July 30, 2012
Batman
Away-Bati
Yan ang lagi nating eksena. Feeling ko na immune na ako at inaasahan ko na un linggo linggo. Ano pa nga ba maiisip ko e sa away talaga nauuwi ang lahat. Minsan ikaw mali, minsan ako. Pero kahit sino nagsimula, pareho tayong may mali.
Nakakapagod. Nakakasawa. Paulit ulit na lang.
Di mo ba napapansin?
ganito na lang ba tayo?
Di na ba magbabago?
Di ba lilipas ang isang buwan na di tayo nagbabangayan at nagpapalitan ng masasakit na salita?
Masyado na akong maraming iniisip para dumagdag pa ang mga 'to. Kung tutuusin, di naman dapat pinapalaki ang maliliit na bagay e.
Ewan. Di ko na alam gagawin ko.
Iaasa ko na lang ang lahat kay Batman.
Thursday, June 14, 2012
Tuesday, June 12, 2012
Sirang Plaka
Paulit ulit. Paulit ulit. Paulit ulit.
Minsan, may mga bagay sa mundo na sadyang uulit gaya ng kasaysayan, pagbabago at iba pa. Maaaring maganda maidulot nito, maaaring hindi. Nasa sa atin naman un kung pano natin titingnan. Pero may mga bagay talaga na sadyang nakakarindi pag paulit ulit. Ung tipong pinagusapan na, uulitin pa.
Walang katupusang diskusyon sa iisang bagay. Edi sana nag record na lang at press play para mas madali. Lagi kong iniisip na umuulit ang bagay kasi di talaga napagusapan ng matino. Pero paano kung napagusapan ng matino at pag anjan ulit, babalik sa dating isyu?
Nakakapagod. Sayang sa oras. Dapat may iba ka nang nagawa kaso kelangan umulit, edi di mo nagawa.
Masamang bang magkaron naman ako ng panahon para sa sarili ko? Panahon para makita ang ibang tao sa buhay ko? Oo, marami akong kaibigan, grupo o kasama. Nakikita ko ba sila lagi?
HINDI.
Malaking bagay na ba yung kitain ko ang iilan sa kanila ng isang araw sa isang linggo? Paano kung biglaan? Paano kung nakasalubong ko lang, nagkaayaan at nagkaron ng biglaang lakad? Wala na ba akong karapatan mag desisyon kung lalabas ako o hindi?
Naaalala ko noong nasa high school pa lang ako. Ni minsan, di ko maalala na pinagbawalan ako ng magulang ko lumabas. Layas ako, oo. Dahil alam nila na kaya ko sarili ko at alam nila sino ang kasama ko. Magulang ko nga chill lang eh. Kaya di ako sanay na may nagdidikta kung anong dapat at hindi ko gawin.
Hindi naman sa hindi ako marunong sumunod. May sarili akong pagiisip at kaya ko pangatawanan ang mga desisyon ko. Gusto kong lumabas kahit wala akong pahinga o tulog, gagawin ko kasi kaya ko. Ano ba naman ung ilang oras na kapalit makasama lang ang mga taong di ko naman laging nakikita.
Nakakalungkot lang isipin na kahit anong gawin kong paliwanag ay di mo ako maintindihan. Ay mali, ayaw mo akong intindihin. Naririnig mo lang, pero di ka nakikinig.
Siguro sanay ka na nakukuha lahat ng gusto mo. Sanay ka na lahat ng tao napapasunod mo. Sanay ka na ikaw ang unang iintindihin.
Ni minsan ba, naisip mong intindihin ang iba? Ni minsan ba naisip mo na may iba naman akong pwedeng gawin at makasama?
Dati na nating pinagtalunan to, pinagusapan, at ngayon naman umulit. Akala ko OK na, un pala hindi. Kasi kahit kelan, di mo matatanggap na may ibang taong kukuha ng atensyon ko.
Tatapatin kita. Di ko pwedeng di na sila kitain kahit paminsan minsan lang. Ung iba sa kanila nasa buhay ko nung dating dati pa, bago ka pa pumasok sa buhay ko.
Sana maintindihan mo na may iba pang tao sa mga buhay natin maliban sa ating mga sarili. Hinahayaan kitang makipagkita sa mga kaibigan mo kasi alam ko di mo sila laging nakakasama. Umayaw ba ako? Hindi. Kasi alam ko ung ang tama. Na kelangan natin magkaroin ng sari-sariling lakad ng di magkasama.
Nakakapagod. Nakakainis. Nakakalungkot.
Ganito na lang ba talaga tayo?
Paulit ulit. Paulit ulit.
Friday, February 10, 2012
Story of My Life
"Let me know when your whole life goes up in flames. That means it's time for a promotion."
- The Devil Wears Prada
Monday, December 26, 2011
Monday
Top: Surplus Shop
Bow Tie: Pierre Cardin
Jeans: Zara
Shoes: Marc Ecko
Bag: The Cambridge Satchel Company
Sunday, December 25, 2011
Subscribe to:
Posts (Atom)
LinkWithin
